بی هیچ بهانه ای
نبودنت را
شروعی برای باریدن اشک هایم می دانم.
دوران عادت به نبودنت
هر چند فریب بود
تمام شد.
حال به هر چه نشانی از تو دارد عیب می گیرم.
و طلب کارانه همه را مقصر نبودنت می دانم.
و با این همه
می دانم که این بهانه گیری ها مرا به هیچ می رساند.
و جز اینکه تقصیراتم
به ظاهر بر گردن دیگری سنگینی کندهیچ ندارد برایم...